In de categorie zeuren kritisch over eten heb ik 2 categorieën waar ik (Eva) extra focus op heb: Indonesisch en Italiaans. Dat heeft voor de eerste met roots te maken en voor de tweede met jeugdsentiment. Wij gingen vroeger namelijk vaak op vakantie naar Italië en mijn vader is jarenlang ‘ondergeschoven Italiaan’ geweest in de keukens van Italiaanse zakenrelaties en vrienden. Dat is enigszins wel doorgekomen in de opvoeding. Ik kan dan ook vrij picky zijn en ga graag op zoek naar wat ik ervaar als authentieke smaken van deze keukens. En in de Westerstraat vind je een klein stukje Italia autentico bij Al Ninèn, waar ik hun sagra del tartufo mocht bezoeken, een eerbetoon aan (witte) truffel en bovendien hun 1-jarig bestaan.
Het la dolce vita gevoel begint al voor de deur. De gevel van de traiteur lijkt regelrecht uit Bologna geplukt en in Amsterdam te zijn geplaatst. Ik stap over de drempel en bevind me direct in allerlei Italiaans gekwetter waardoor ik het idee heb op vakantie te zijn. Met een Aperol Spritzje er bij bekijk ik de winkel. Ik spot allerlei mooie balsamico’s straight out of Modena en de vitrine staat vol met kazen, vleeswaren en allerlei lekkernijen om mee naar huis te nemen.
Er komt een grote houten plank langs met prosciutto (vleeswaren) die me direct afleidt van mijn reeds licht gemanifesteerde fixatie op de pancetta in de vitrine. Favoriet op de plank voor mij is de venkelsalami. Maar de ster van de avond is natuurlijk truffel en ik kan niet wachten op wat er nog te proeven is.
Geduld wordt beloond met hapje uno, een schuim van Parmezaanse kaas en vers geschaafde witte truffel. Goede starter gevolgd door hapje due: een tagliatelline. De pasta was -uiteraard al dente– gekookt in bouillon waardoor die nét even wat meer smaak had en was afgemaakt met room én vers geschaafde truffel. L-e-k-k-e-r. Pasta, room en truffel… mijns inziens Italian comfort food. Het zijn gewoon soulmates. De kenmerkende aardse truffelsmaak komt door de verzachtende room helemaal tot zijn recht. Ik heb er overigens drie porties van gegeten, haha.
Het blijft niet bij deze pasta, de heren in de keuken komen ook nog even een tortelloni brengen. Een iets grotere versie van tortellini. Deze is al net zo comforting als de pasta en machtig door de pompoenvulling + kaassausje in balans gebracht door een balsamico creme. Er wordt daarna afgesloten met een zabaglione. Die was super luchtig. Net een wolkje gemaakt met een dessertwijn en topped met vers geschaafde truffel. Gewaagde combinatie moet ik zeggen, maar pakte onverwachts goed uit. Nu weet ik dat ik wanneer ik thuis kom, gegarandeerd in een foodcoma beland. Maar it was worth it.
Wanneer de eigenaar langs loopt moét ik hem vragen of hij de pasta zelf maakt. Hij, Manuele, vertelt me dat hij de pasta regelrecht laat overkomen uit Italië. Van een fabriekje met een stuk of 12 Italiaanse mamma’s die pasta met de hand maken volgens familierecept. Manuele vertelt dat hij voornamelijk werkt met kleine producenten, hoogstpersoonlijk en zorgvuldig gekozen in een berggebied in provincie Emilia Romagna. Waar, zoals hij het met stralende ogen en vol passie zegt, het water, land en lucht nog onaangetast zijn en dat je dat terug proeft in de producten.
Ik zelf woon in aan de andere kant van Amsterdam, maar ik weet waar ik heen ga voor mijn truffel-, en wanneer het seizoen is afgelopen, Italian fix.
Al Ninèn
Westerstraat 77, Amsterdam
Meer lekkere receptjes vind je hier.
ps Heb jij iets lekkers gemaakt van mijn blog? Dat vind ik leuk om terug te zien! Deel je foto’s met mij via Instagram, Twitter of Facebook via #culinessarecepten of tag mij in je berichten.
[pexblogposts pex_attr_title=”Dit vind je misschien ook leuk” pex_attr_cat=”3″ pex_attr_layout=”columns” pex_attr_number=”4″ pex_attr_columns=”4″][/pexblogposts]