Goed, zoals jullie inmiddels al begrepen hebben, heb ik last van zwangerschapsdiabetes of zwangerschapssuiker. Dat betekent op dit moment heel erg goed letten op wat ik eet en minimaal “suikers” binnenkrijg. Even voor de duidelijkheid: suiker is suiker, dus ik mag geen geraffineerde suikers, maar ook geen natuurlijke vervangers zoals kokosbloessemsuiker, honing, ahornsiroop of agavesiroop. Ook geld dit voor koolhydraten (denk hierbij aan aardappelen, rijst en pasta); die zetten zich namelijk ook om in suikers. Kortom, zoveel mogelijk minderen.

Ik schrijf dit artikeltje zodat jullie iets beter weten wat zwangerschapsdiabetes is en aangezien ik zelf weinig ervaringen hierover kon vinden online, dacht ik dat dit stukje handig zou kunnen zijn voor andere zwangere vrouwen die hier mee te maken krijgen.

Zal ik even bij het begin beginnen? Vanwege mijn vorige zwangerschap had ik besloten om bij de verloskundige in het ziekenhuis begeleid te worden. Rond week 24 kreeg ik een foldertje dat ik getest zou worden op suiker. Dat doen ze bij iedereen en aangezien ik iets te zwaar ben voor mijn lengte, moest ik sowieso getest worden hierop.

Dat betekende niet meer eten vanaf 22hr de avond voor de afspraak, nuchter de volgende ochtend in, bloed prikken en vervolgens een vies glucose drankje drinken en ongeveer 2 uur wachten. Hierna moest er weer bloed worden geprikt.

En toen kreeg ik later op de dag een telefoontje. Mijn waarden na het drinken van het drankje waren niet goed. Niet goed betekende dat ik een te hoge bloedsuikerspiegel had en dat mijn lichaam op dit moment zelf niet genoeg insuline aanmaakt om die suikers af te breken. “SLIK” dacht ik. Neeee, he balen! Ik vroeg gelijk aan de verloskundige of dit iets tijdelijks was. Helaas kon ze daar geen antwoord op geven en gaf ze aan dat het in de meeste gevallen na de zwangerschap weer weg gaat. Het komt voornamelijk door de zwangerschapshormonen. Wel gaf ze aan dat ik in ieder geval 50% kans heb op het krijgen van suikerziekte binnen nu en 5 jaar. <WOW, nog meer balen dus en ook even snikken!>.

Vervolgens werden een hele rits aan afspraken ingepland. Ik ging over van de verloskundige naar de gynaecoloog, moest naar de diëtiste en de diabetisch verpleegkundige. Verder nog een rondje bloed prikken en urine afgeven, bezoekje aan de oogarts (mensen die al langer last hebben van suiker, kunnen ook last krijgen van hun zicht), internist en ga zo maar door. Ook kreeg ik een groeiecho om te zien hoe het met de baby is; heel vaak zijn kindjes van moeders met zwangerschapsdiabetes groter. Dit komt voornamelijk door de grote hoeveelheid aan suiker waardoor je kindje sneller groeit. Dit kan weer leiden tot een gecompliceerde bevalling die vaak resulteert in een keizersnede. In mijn geval zit de baby netjes op de gemiddelde groei, dus dat is in ieder geval heel fijn.

In eerste instantie mocht ik proberen om de suikerspiegel met mijn voeding in balans te houden. Ik kreeg een apparaatje en moest 7 keer prikken op een dag (nuchter, voor en na het eten en voor het slapen gaan) in een van mijn vingers ( midden-, ringvinger of pink). Vervolgens kreeg ik een schema met daarop de waarden voor nuchter (onder de 5.3) en na het eten (onder de 6,7). Verder moest ik in een boekje mijn waarden bijhouden en besprak ik dit met zowel de diëtiste als de diabetisch verpleegkundige. Klein detail, ik ben als de dood voor bloed prikken, dus ook hier een persoonlijke uitdaging die van start ging!

Ik besloot gelijk dat ik wilde bijhouden wat ik at en wat voor effect dat op mijn bloedsuikerspiegel had en zo kon ik snel zien wat ik wel of niet moest eten. Nou ik kwam achter een heleboel dingen (waarover later meer).

Na 3 weken zei de internist dat ze wilde dat ik insuline ging spuiten zodra ik een uitschieter had. Wederom balen en ook hier moest ik aan wennen. Maar ja, waar aan wennen, want wowsers ik heb zwangerschapsdiabetes. Ik ben namelijk als de dood voor naalden. Het bloed prikken doe ik maar zonder na te denken, want anders doe ik het gewoon niet. En toen kwam dit. Ik moet mezelf dus in mijn flank (lees zijkant van mijn buik) prikken met een insuline pen. Eerlijk, het was een grote huilpartij de eerste paar keer, maar intussen heb ik een modus gevonden. In ieder geval probeer ik mezelf met ademhalen rustig te krijgen en blijf ik doorademen terwijl ik de naald binnenbreng en de insuline inspuit. Gelukkig valt het tot nu toe best mee en hoe ik niet elke dat te spuiten.

Ik hoop echt met elke vezel in mijn lichaam dat de zwangerschapsdiabetes tijdelijk is, want leuk is anders. Ik ben en blijf een foodie in hart en nieren en ondanks dat ik er heel positief insta, ben ook ik maar mens en heb ik zin in zoetigheden zo nu en dan.

Volgende keer meer over hoe ik de zwangerschapsdiabetes qua eten aanpak en de tips die ik kreeg! Mocht je zelf ervaring hebben hiermee, laat dan je gouden tips achter. Alle hulp is welkom!

Liefs,

Vanessa
IMG 6301 1024x1024 - Zwangerschapsdiabetes. Balen dus!